new hair

       Once a year a strong will to change something in my life appears inside me. I'm not good at changing habits just becasue I'm too lazy to make such an effort, I'm too tired to make an interior makeover, I'm leaving plastic surgery to the others, and wearing lipsick is not particularly 'my' thing. But there is always HAIR. Suddenly long hair seems to be so boring for me, droopy and just gross. So during this "I wanna change in my liiiiife!!!" period, I ask myself probably twenty times a day "How could I bear this awaful haircut?!" and each hour that separates me from going to hairdresser's (ABSOLUTELY GIANT CHANGE IN MY LIFE) is similiar to agony.
 

       When last week I stated firmly that my relationship with long hair was over, I had to prepare a plan of my new haircut, I just couldn't go bare -handed to the nearest salon (after all I was getting ready for the ULTIMATE CHANGE IN MY LIFE, right?). My first thought was - the 60s. You know, that nice-looking, youthful mod-alike hair, that at the same time reminds me kinda of a young parisian - always busy, but always so chic! Quickly did I realize that I don't have straight hair and straightening is not a lovely idea. So if the 60s didn't work maybe my beloved 50s could? Yes, that was an awesome idea. Just perfect. A few hours later I changed my mind though, since extremely short hair works better for the others, I suppose.

      Oh, let's not forget about Alexa! One glaze in the mirror was enought to realize we don't share the same face or body so sadly getting a haircut similar to hers was dropped out.

But THE BIG DAY OF THE BIGGEST CHANGE IN MY LIFE was about to come and when it finally did, with a bunch of haircut photos which I wasn't going to show anyway did I go to the hairdresser's.

-How are we getting them cut?

("I was thinking Lauren Bacall-alike?/Mmm...london chic would look good on me, I suppose!/Let's fray it, I want the upper section to be nice and wavy/ Ebony - that's the idea!")

-Emmmm....well, above the shoulders..?

And it happened.

       

---

      Przynajmniej raz do roku nachodzi mnie ogromna, przeogromna chęć zmiany w swoim życiu. Na zmiany w nawykach jestem zbyt leniwa, zmieniać wnętrza domu mi się nie chce, operacje plastyczne zostawiam innym, a szminki niezbyt często noszę. Zawsze więc zostaje pastwienie się nad fryzurą. Długie włosy takie fe, nudne, oklapnięte i w ogóle ciężkie. Właśnie w tym okresie "zmian" dwadzieścia razy dziennie zadaję sobie pytanie: "jak ja mogłam z nimi wytrzymywać", a każda godzina, która dzieli mnie od wizyty u fryzjera (CAŁKOWITEJ, NIESAMOWITEJ ZMIANY W MOIM ŻYCIU) jest dla mnie istną męką.

      Kiedy więc ponad tydzień temu uznałam, że wystarczająco się tych długich włosów nanosiłam, musiałam zrobić konkretny plan nowej fryzury. Pomyślałam, że miło by było mieć włosy w stylu lat 60., czyli coś na kształt londyńskiej 'mod girl' lub bardziej współczesnej, zabieganej, ALE bądź co bądź bardzo zadbanej paryżanki (a jak!). Szybko jednak się zorientowałam, że przecież prostych włosów to nie mam, a prostować nie zamierzam. Skoro lata 60. nie wchodziły w grę, pomyślałam, że fryzura rodem z lat 50. byłaby wyśmienitym pomysłem. Jednak kilka godzin po podjęciu tej decyzji, uznałam jednak, że aż tak dużej zmiany nie zamierzam wprowadzać i w sumie to chyba niezbyt mi będzie dobrze w aż tak krótkich włosach.

       Cóż mi zostało...Ach tak, nie zapominajmy o Alexie. Patrząc w lustro, stwierdziłam, że ani jej twarzy, ani jej figury trudno się u mnie doszukać, więc porzuciłam ten pomysł, a wtedy - wierzcie mi - na mojej twarzy odmalował się niemały smutek.

       Sądny dzień nadszedł jednak i z toną zdjęć fryzur w komórce, których i tak nie zamierzałam tworzyć na mojej głowie, udałam się do fryzjera.

- To jak ścinamy włosy?

(Może coś w stylu Lauren Bacall? / Hmm...w sumie preferowałabym londyński szyk / Może lekko postrzępmy włosy, chciałabym, aby górne partie ładnie układały się fale / A wie Pani co? Może jakiś lekki heban) 
-Eeee....no, tak jakoś przed ramiona

I stało się.