Red and...?

(Weronika Załazińska / ph. Maks Scholl / wearing second-hand shirt, second-hand shorts)

When the temperature is so high that every step you make seems like a one-hour workout in the gym, the amount of clothes you can wear is a bare minimum. I always feel more secure when I'm covered from head-to-toe and for me -when it comes to layers - the more the better. So summer is a really funny time when I'm literally exposed and I can't hide my skin...Terrifying.

Kiedy temperatura osiąga taką wysokość, że asfalt topnieje, a każdy krok wymaga tyle wysiłku, ile godzinny trening na siłowni (tak przypuszczam); ilość ubrań, jakie można mieć na sobie, trzeba ograniczyć do minimum. Najpewniej czuję się przykryta materiałem praktycznie od stóp do głów, a jeśli chodzi o warstwy, to im więcej, tym lepiej. Lato jest więc tą śmieszną porą roku, kiedy jestem dosłownie odkryta i nie ma sposobu na ukrycie ciała. Jest to, przynajmniej na początku, dość przerażające.

But it's actually quite hard to abandon my habits and switch to "the summer-show-some-skin" mood. The white shirt had to stay, I just decided to tie it. And here the issue of bare midriff comes to mind. Is it OK to show? Or is too much?

I remember (well, I don't remeber, I was 3 or 4 back then) in the 90s it was all about cropped tshirts, cut-off shorts, showing your skin in every way. The era of bare midriff, I would say, Spice Girls, you know what I mean. After some years naked arms, legs and a bit of breast were still ok but the midriff became some sort of tabu, the synonym of kitsch, the part of your body that should not be shown to wider publicity. Whilst wearing underpants in the city center was not a big deal, small area between your breast and the beginning of shorts caused such a big commotion.

Trudno jest jednak zerwać ze starymi nawykami i przestawić się na tryb "pokaż-skórę". Zwykłą białą koszulę zamierzam nosić nawet przy +435 stopniach, ale w specjalnie zmodyfikowanej wersji. Zawiązana w supeł, odsłania część ciała, o której ostatnimi laty było głośno, jak o żadnej innej - brzuch.

Pamiętam (chociaż raczej nie pamiętam, miałam wtedy jakieś 3 albo 4 lata), w latach 90. wszystko kręciło się wokół uciętych podkoszulków, szortów, eksponowaniu ciała na wszelkie możliwe sposoby. Era "gołego brzucha", że pozwolę sobie tak napisać, Spice Girls, te klimaty. Lata minęły, i chociaż pokazywanie gołych ramion, rąk, nóg wciąż święciło triumfy, to brzuch stał się swego rodzaju tematem tabu, synonimem tandety, częścią ciała, której nie wypada pokazywać szerszej publiczności. W czasie gdy chodzenie już nawet nie w spodenkach, ale w majtkach, nie budziło żadnych zastrzeżeń, ta mała część budziła wiele kontrowersji.

But I guess, we've made it up with bare midriff - I think nobody really cares about whether you're showing this or half of you breast. With so many collections basing on the 90s' but also on the 50s' trend, we realized there is nothing to be afraid of. It's still a long way to go if we want to see next Carrie on the red carpet (hmm...do we?) but we finally don't weel hatred towards bare midriff. Well, I don't.

Pogodziliśmy się już jednak z tą odsłoniętą częścią ciała - chyba nikogo już nie obchodzi czy eksponujemy to, czy połowę klatki piersiowej. Powstało tyle kolekcji, bazujących na trendach lat 90., ale i przecież 50. - chyba w końcu do nas doszło, że goły brzuch nie straszy (a przynajmniej nie powinien). Jednocześnie dosyć długa droga przed nami, jeśli chcemy doczekać się następnej Carrie (hmm..czy chcemy?), ale przynajmniej nie występuje już częściowy paraliż na dźwięk dwóch, dotąd prawie zakazanych słów. Jak na razie u mnie go brak.

♫ Cookie Pops - Girls just want to have fun