THINK PINK!

 (ph. Maksymilian Scholl /  wearing second-hand shirt, vintage jacket, Reserved skirt, Whyred shoes)

Finally! October!  I couldn't be more happy that it came. What on Earth could be more perfect than sitting in my room, drinking hot tea, listening to the 50s music and reading a book? (Oh yeah, I know, that's totally so tumblr!). So when I'm sitting in my room with the hot tea burning my hand and I pretend I'm studying, I quite often have these philosophical reflections about...you know... what shoes I want for winter or what I'm going to seek for while shopping in my nearest second-hand store. The thing that strucked me this time was the issue of the colours.


Nareszcie! Październik! Serce moje się raduje, kiedy widzę tę chlapę i deszcz, bo chyba nie ma nic lepszego niż zaszycie się we własnym pokoju z kubkiem herbaty, słuchaniem Bobby'ego Darina i czytaniem książki. Kiedy właśnie tak sobie siedzę i udaję, że uczę się pilnie, często nawiedzają mnie bardzo poważne refleksje... Rozmyślam na przykład o butach na zimę albo o kolejnych łowach w ciucholandzie. Ostatnio nawiedziła mnie refleksja o kolorze znienawidzonym, przerażającym i złowieszczym - różu.

There are some colours that we all tend to avoid in every single moment of our lifes because they just never seem to fit in. Take pink, for instance. When you're four, you're not really even councious of what you're wearing. When you're nine, you think you're definietely too grown-up for pink. When you're twenty I guess you're immature enough even without anything pink on, so this colour is just unneccessary. And when your forty...I don't know, but I honestly hardly ever notice anybody wearing pink. So when is the right time for some colours?

Wydaje mi się, że istnieją takie kolory, które po prostu nie pasują (lub my myślimy, że nie pasują) do żadnego momentu naszego życia. A jednym z nich jest właśnie róż. Kiedy ma się cztery lata...to w ogóle nie jest się świadomym swoich ubraniowych wyborów, ale! kiedy już ma się dziewięć lat, to jest się bardzo dorosłym i róż nie pasuje do tego dojrzałego wizerunku. Kiedy ma się dwadzieścia lat, to i nawet bez różu jest się wystarczająco niedojrzałym, więc on tu już jest w ogóle niepotrzebny. A kiedy ma się czterdzieści lat...no cóż, nie wiem, co się wtedy robi, ale nie zauważyłam wielu pań biegających w różowych sukienkach czy garsonkach. Kiedy więc nadchodzi ten odpowiedni czas?

 I love one moment from the movie 'Funny Face'. THE BIG BOSS (=editor in chief in the biggest fashion magazine of the 50s)  lockes herself in the office with her employees and in the greatest conspiration she reveals that the colour pink is going to be a revolutionary one in fashion. And then the song starts, everybody's running with pink shawls, they're having a bath in their pink bathroom, they're jumping in their pink trousers, singing about pink and yeah, they're just raving about it. But that's not my point. In the 50s pink was everywhere (as I said, even in the bathrooms and not specifically women's ones!). I know, we're not living in the 50s and I know it's 2012 but it's just so interesting how people's likes and dislikes change, how they perceive the same things over the years. Pink used to be unisex. And when it wasn't unisex, it was feminine, not necessarily childish as it is now.

Znowu w głowie mam lata 50. (jak zwykle zresztą) i scenę z filmu "Zabawna buzia", gdzie redaktor naczelna filmowego odpowiednika Vogue'a zarządza wielką rewolucję i "kolorem kobiet" nazywa właśnie kolor różowy. Potem zaczyna się piosenka, wszyscy biegają z różowymi chusteczkami, kąpią się w różowych wannach, skaczą w różowych spodniach, śpiewają o różowym i wychwalają go pod niebiosa. Ale to nie o te harce mi tu najbardziej chodzi. W latach 50. ten kolor był przecież wszechobecny (wielkim hitem były nawet różowe łazienki i to nie tylko dla kobiet). Tak, wiem, że mamy teraz rok 2012, a nie 1954, ale wszystkie te zmiany i w gustach ludzi, i w mentalności, i  w postrzeganiu pewnych rzeczy są fascynujące. Kolor różowy był kolorem "unisexowym", nie był zarezerwowany tylko dla kobiet. A jeśli nosiły go kobiety, był wyrazem kobiecości, a nie z infantylności, jak to dzisiaj bywa.

So what has happened to the colour pink? My sister is seven and even she's not willing to wear pink dresses. When it comes to me, I'm not really going to buy a huge pink bath but I'll listen to the editor's voice from the 'Funny Face' and I'll say: Think Pink! ;) (even for one day only)

Cóż się więc z tym biednym różem stało? Już nawet przedszkolaki kręcą na jego widok nosem. Ja co prawda, do mojej przyszłej łazienki nie mam zamiaru wstawiać ogromnej różowej wanny, ale pójdę za przykładem redaktor  z "Zabawnej Buzi" i powiem: Think Pink! (chociażby tylko na jeden dzień) ;)