RED LIPS

Często piszę na blogu o paniach, które zachwycają mnie swoją perfekcyjnością, a jednocześnie oczywiście mnie nią irytują. Każda z nich specjalizuje się w innej dziedzinie, a więc pisałam już o pani od perfekcyjnych bordowych paznokci, pani od perfekcyjnej opalenizny, pani od perfekcyjnych minimalistycznych ubrań i pani od perfekcyjnej zawartości torebki. Dzisiaj będzie o pani od perfekcyjnych czerwonych ust.

Nigdy nie potrafiłam zrozumieć, dlaczego niektóre kobiety potrafią nosić na ustach czerwoną szminkę w absolutnie bezpretensjonalny i swobodny sposób, podczas gdy inne, nieważne jakby się nie starały i czego by nie zrobiły, zawsze wyglądają w niej tak, jakby pięć wcześniej wybiegły w pośpiechu z burleski. Znacie ten mit o pani (no i zaczęło się), która rano posypuje twarz pudrem i robi dwa maźnięcia czerwoną szminką, aby w jakiś podejrzany sposób przetransformować się w nieskazitelną, "nonszalacką' istotę? Oczywiście nie czesze też włosów, bo poduszka je idealnie wystylizowała, narzuca na siebie jakiś moro kurtko-płaszcz i wychodzi z domu. Opisywana pani to trochę taka pani-widmo, bo jak żyję sobie spokojnie 17 lat, to jeszcze nigdy dokładnie takiej nie spotkałam. Chyba, że mówimy tu o bezkresnych zasobach zdjęć tumblra.

Ryzyko porażki przy czerwonej szmince jest bardzo duże, ale jak już żyć na krawędzi, to na całego. Jesień przyszła, a z nią jesienna chandra - podobno nic nie poprawia tak humoru, jak żywe kolory (to w sumie nieprawda, przynajmniej nie w moim przypadku). Czemu by więc nie spróbować? Tym bardziej, że podobno czerwona szminka jest niezwykle uniwersalna. Akurat tego osobiście nie zauważyłam, bo za każdym razem, kiedy kładę ją na usta bliżej mi do klauna niż do kogokolwiek przyzwoitego, a już o jakichkolwiek niuansach w technikach jej nakładania, w zależności czy bliżej mi do lat 50. czy rocka, nawet nie ma mowy. Niestety u mnie zawsze wychodzi tak samo. Zarzuty jednak na tym się nie kończą. Człowiek naczyta się tych wszystkich bzdur w Vogue'ach, nie Vogue'ach, że niby to czerwień tak pięknie każdemu pasuje i oczekuje jakichś rozświetleń i wichrów (już nawet nie podmuchów) świeżości. A okazuje się, że czerwień czerwieni nie równa i owszem, jeden na tysiąc odcieni będzie tym, który i rozświetli, i odświeży, i nie wiem jeszcze co zrobi z tą twarzą, ale ta reszta już nie zachwyci. Ja polegam w tym temacie na próbowaniu wszystkiego na własnej skórze (a raczej ustach). Kończy się to oczywiście pudłem, gdzie te wszystkie  nieudane eksperymenty zalegają sobie w spokoju.

Raz na jakiś czas jednak, nie wiem dlaczego, czerwona szminka zdaje się u mnie spełniać swoje zadanie. Nie sprawia, że wyglądam 10 razy bladziej, 10 razy chorzej i 10 razy na bardziej zmęczoną. Na kilka godzin przychodzi ten mały podmuch (nie oszukujmy się, wichrów tu nie ma). I ten mały podmuch, chociaż taki rzadki, sprawia, że jeszcze nie wyrzuciłam w cholerę tego pudła i wciąż babram się w czerwieni....Czerwona szminka - tak czy nie? 

PS Za komentarze pod poprzednim postem dziękuję i odpowiem na nie wieczorem :)