nail battle

     Saturday evening, I'm sitting on my couch, wrapped up with a blanket, hot tea in one hand, a tray of cookies is right here beside me. I haven't looked in the mirror since the early morning, I don't really care I'm wearing a set of clothes that would rather resemble Anna Piaggi than me. Life is so good, right? In the moment I'm raving about the beauty of our universe, I look down on the keyboard to type something here and....BUM. The beauty of the universe goes up in the air the time I see them. My nails.

      Sobotni wieczór, siedzę opatulona w koc na kanapie, gorąca herbata w jednej dłoni, taca ciastek gdzieś w pobliżu. Nie spojrzałam na siebie od samego ranka, mało mnie obchodzi, że w dzisiejszym zestawie ubrań bardziej przypominam Annę Piaggi niż siebie. Życie jest takie wspaniałe, prawda? W momencie, kiedy zachwycam się pięknem wszechświata, moje spojrzenie wędruje w dół, na klawiaturę, aby coś napisać i...BUM. Owo piękno staje pod wielkim znakiem zapytania, kiedy je widzę. Moje paznokcie.

      For sixteen year my nails have looked more or less like a battle field, I used to bite them, scratch them, torture them. I tried everything to get rid of the nasty habit of biting them until I found one solution : nails covered with zillion layers of nail polish. If they had looked OK, I wouldn't have to touch them, it's easy. So age 12 (that is something I fail to explain), during my holidays at my Grandma's house in a village near my hometown, I decided to get my nails done. By manicurist. I kept my parents in the dark, of course.  That was my first and last trip. Together with my four friends who were there to give me huge support, armed with my savings, we entered a small beauty saloon or a place that was called this name. I asked for a French mani, but only painting since I was terribly of afraid of all those affections you might get. After fifteen minutes or so I walked out with a transformed version of French manicure that I would describe as "very creative". Oh, and I lost twenty bucks somewhere there that the woman in the saloon (with suspicious look in her eyes included) gave me back the day after when I came back there almost crying. Note : never come to a saloon where you must for a manicurist because she was just planting in her garden. I say never.

    Przez szesnaście lat moje paznokcie nie przypominały niczego innego, tylko pole bity, gryzłam je, skubałam, znęcałam się nad nimi. Nie pomogły gorzkie paluszki, groźby, krzyki, prośby. Po wielu latach znalazłam jedyny sposób, a mianowicie MALOWANIE (wielkie odkrycia są moją mocną stroną). Jeśli wyglądały OK, nie było sensu ich ruszać, proste. A więc mając 12 lat (to jedna z rzeczy, których wyjaśnieniu nawet nie próbuję podołać), podczas wakacji u babci na wsi, zapragnęłam iść do manicurzystki, oczywiście w tajemnicy przed rodzicami, no proszę! To była moja pierwsza i ostatnia wyprawa. Razem z czterema koleżankami, które wybrały się ze mną w ramach wsparcia, uzbrojona w oszczędności, wkroczyłam do "salonu piękności", a przynajmniej miejsca, które się za taki podawało. Wielce dorosła poprosiłam o francuski manicure, tylko malowanie, bo już wtedy za dużo nasłuchałam się o chorobach i różnego typu infekcjach. Tak więc po okołu piętnastu minutach wyszłam z "salonu" ze zmodyfikowaną wersją Frencha, którą można by było opisać jako bardzo kreatywne ujęcie takowej techniki malowania paznokci. A, i zgubiłam pięćdziesiąt złotych, które na szczęście zostały mi wypłacone przez panią z kasy następnego dnia, kiedy bliska płaczu się po nie zgłosiłam. Warto zapamiętać : nigdy, ale to przenigdy nie wybierać się na manicure do miejsca, gdzie każą Wam poczekać na manicurzystkę, bo akurat sadzi rośliny w ogrodzie. Nigdy.

     Right now, I'm probably painting my them once for three days, I have no idea how women can have such flawless nails for a week! To make you understand my level of depression a little bit more, just imagine : you paint your nails on Tueday, on Wednesday they look like crap. My friend says: "It's no surprise, you're using cheap nail polishes". Oh come on, another thing to splurge on? They say you ought to have a good quality mascara, foundations and another zillion things. I lived happily for 16 years thinking that nail polishes are one of those great things that can be bought for one dollar and be fine. So what they last on my hands for one day, I was sure the more expensive ones do too. So what do you think? Is it worth to invest in one nail polish than buy a lot but cheaper? And which ones would you recommend? Save me from coming back to my nasty habit again, pleaaase. OK, I'm off to paint them again, that's amazing right, because I painted them...yesterday. Arrrggghhh

    Obecnie paznokcie maluję prawdopodobnie co trzy dni (co doprowadza mnie nawiasem mówiąc do szewskiej pasji) i zielonego pojęcia nie mam, jak kobiety mogą funkcjonować z nienagannym manicurem cały tydzień. Aby przybliżyć Wam trochę mój poziom depresji, wyobraźcie sobie, że pełni pozytywnych myśli malujecie paznokcie we wtorek, a w środę samo patrzenie na nie przyprawia o mdłości. Wyżaliłam się oczywiście mojej przyjaciółce, która stwierdziła, że w lakiery trzeba zainwestować. Nie no, bez przesady. Kolejna rzecz, na którą trzeba wydać tonę pieniędzy? Mówią już, że podkład i tusz musi być dobrej jakości. Przez szesnaście lat żyłam sobie szczęśliwie w przekonaniu, że akurat co jak co, ale dobry lakier można kupić za trze złote. Co z tego, że na paznokciu nie przetrwa nawet jednego dnia, byłam pewna, że te droższe także tak działają. I zapewne byłam w błędzie. Co o tym myślicie? Czy rzeczywiście droższe lakiery (powiedzmy...OPI czy Essie) są warte w ogóle brania pod uwagę? I które byście polecały? Błagam o pomoc, bo jak co, ale to mojego okropnego nawyku to nie mam ochoty wracać. A teraz kończę i biegnę po lakier, bo trzeba od nowa zrobić manicure, który tak się miło składa....robiłam wczoraj.