walk out in stormy weather

( ph. Julia Gnatowska / wearing dress made by my Grandma, second-hand belt)

If you had read my previous post you probably know that I became a little bit worried about my style evolution (yes, the gangsta direction). But now I feel that my stay in the land of sweatpants only strenghtened my willingness to dress up. So now, like you see, I lurch from one extreme to another. Sweatpants vs 50s dress. In the space of a few days. Bravo.

Jeśli mieliście okazję przeczytać mój ostatni post, zapewne wiecie, że ostatnimi czasy martwiłam się nieco o kierunek, który obierze moja "ewolucja stylu" (tak, raperski kierunek). Teraz jednak myślę, że pobyt w krainie spodni dresowych tylko umocnił i zwiększył moją chęć i do blogowania i do "strojenia się". (Nigdy nie umiem znaleźć dobrego odpowiednika słowa "to dress up". Bo ani to (chyba!) nie jest strojenie, ani po prostu "ubieranie się". Hmmm, wybieranie ubrań z większą rozwagą? No dobra, ślęczenie przed szafą.) Więc obecnie, jak widzicie, popadam ze skrajności w skrajność. Spodnie dresowe vs sukienka w stylu lat 50. W przeciągu kilku dni. Brawo.

I never can figure out why women abandoned 50s style. For me, it's the most beautiful decade in history. So in that thought in my mind, I have my speakers playing some smooth jazz songs, I'm totally in the mood to dress up and I pick a dress like today one. And then I go to the tram stop (that time I'm still having a monologe with myself about why every woman doesn't wear such clothes. Come on, they're so pretty), the tram comes, I want to get in, but then I notice that I'm too big for the back tram door. I mean my tulle dress is too big for the back tram door. So I have to squeeze myself to get a seat. Finding a seat is not so easy either since the tram is quite crowded. Very crowded. I still have some tender feeling to my dress but the other passengers don't seem to enjoy its company since it takes up the area of 2 x Weronika.  Well, at least when I finally sit down, tulle makes the seat more comfortable.

Nigdy nie umiałam zrozumieć, dlaczego moda lat 50. jest tak nieobecna na ulicy. Dla mnie to najpiękniejszy okres w historii. Z tą myślą w głowie, włączam głośniki, z których wydobywa się słodki dźwięk smooth jazzu, od razu wpadam w świetny nastrój i zadowolona wybieram tę sukienkę. Chwilę później idę na przystanek tramwajowy (wciąż prowadzę w głowie monolog wewnętrzny o powodach, przez które kobiety porzuciły takie ubrania, przecież są taaakie ładne!), tramwaj przyjeżdża, zbliżam się do ostatnich, najmniejszych, tylnych drzwi, chcę wsiąść, ale ze zdziwieniem zauważam, że jestem za szeroka. Moja tiulowa sukienka jest za szeroka. A więc muszę się jakoś przepchnąć i zdobyć miejsce siedzące. Znalezienie miejsca też nie jest łatwe, bo tramwaj jest dosyć zatłoczony, a raczej bardzo zatłoczony. Po incydencie z drzwiami dalej mam ciepłe uczucia w stosunku do sukienki, ale inni pasażerowie nie wydają się zadowoleni z jej towarzystwa, a to chyba z uwagi na fakt, że zajmuje miejsce dwóch Weronik. Podczas podróży w ścisku nie jest to chyba tym, czego chcemy najbardziej.

And then I realize - fashion for women in the 50s did not care much about practicality. Gender roles were strict and simpe. A woman should look nice, sit at home, raise children. A man was there for working. Working women were blamed for creating the ills of society by leaving their children and husband. So most of them prefered to stay at home and become a perfect housewife.
   I've always said I wish I was born that time. But now, when I think about it, I think I wouldn't be so happy. I prefer to wear tulle dresses just because I want and not because the society wants me to. 

A potem sobie uświadamiam, że przecież moda dla kobiet w latach  50. raczej nie przejmowała się praktycznością. Role przecież były jasne. Kobieta zajmowała się domem, ładnym wyglądaniem, wychowywaniem dzieci. Mężczyzna natomiast pracował. Pracujące kobiety były obwiniane za wszelkie zło w społeczeństwie ze względu na to, że nie poświęciły całego życia mężowi i dzieciom. A że  większość z nich chciała uniknąć takiej sytuacji, to decydowały się zostać w domu i realizować się jako perfekcyjne panie domu. 
   Zawsze mówiłam, że chciałabym urodzić się właśnie w tych czasach, ale teraz, kiedy o tym pomyślę, nie sądzę, że jest to taka wspaniała wizja. Wolę chyba nosić tiulową sukienkę, bo tego chcę, a nie dlatego, że chce tego społeczeństwo.