Skipped a beat

 (ph. Maks Scholl/ wearing my old prom dress made by my Grandma, Uniqlo blazer, my Mum's scarf, Promod shoes, Maliparmi bag)

Krakowskie kawiarnie żyją w swoim tempie i według swoich reguł. W każdej z nich przesiaduje określony typ stałego klienta, który swoim stylem życia i ubioru funkcjonuje z nią w ścisłej symbiozie i jest bardzo,ale to bardzo z tego dumny. Przebywanie w zatłoczonych miejscach, które rzekomo mają człowiekowi służyć do chwili wypoczynku, to wcale nie życie zasłane różami. W krakowskich kawiarniach już dawno przestano tylko pić i jeść! Tu się żyje, siedzi od bladego świtu czasem nawet do wieczora, prowadzi bujne (kogo bujne, tego bujne) życie towarzyskie. Nie jest jednak prosto i wesoło. Grupa samozwańczych stałych bywalców kilku kawiarni centrum to nieokreślone liczebnie, ale i osobowo grono ludzi, którzy strzegą swojego terytorium. Strój gra tu kluczową rolę. Pozwala ocenić innym, czy pojawiłam się w odpowiednim miejscu. Pełne subtelnej aprobaty spojrzenie (dziwnym trafem rzadko mi się zdarza je otrzymać), daje zapewnienie, że znalazłam się "wśród swoich".

Od pewnego czasu zaczęłam się gubić w skomplikowanych regułach gry krakowskiego Rynku i okolic. Bo trudno już stwierdzić, jaki strój gloryfikuje, a który zalicza tylko do "marnych śmiertelników". Którym strojem wywołam uśmiech, a który spowoduje tylko wyrozumiałe spojrzenie w moją stronę. Przebierać się, ubierać się czy anty-ubierać się? Z tego co zauważyłam, anty-ubieranie jest już od dłuższego czasu bardzo poważane. Ma być nonszalancko, od niechcenia, trochę poszarpanie, ale nie warto dać się zwieść pozorom, bo orędownicy tego stylu życia na pierwszy rzut oka rozpoznają, czy wystrzępione szorty to wynik wściekłości psa czy specjalny, celowy zabieg!

Jest więc dosyć trudno, bo w pewnym momencie biedny człowiek przestaje się orientować, które rzeczy są jeszcze nonszalanckie, a które już nie. Dlaczego loafersy pokryte ćwiekami i postrzępione szorty zaliczają się jeszcze do tej kategorii, a za duży tshirt z wyblakłym logiem fundacji charytatywnej dyskwalifikuje mnie na starcie?

A Kraków jest bezwzględny. O ile chłopcy mogą sobie jeszcze pozwolić na takie szaleństwa jak noszenie ubrań pasujących do ich płci - kardigany, białe koszule, muszki, to u dziewczyn sprawa jest nieco trudniejsza. Czasami (kiedy radośnie otwieram na oścież drzwi, mając na sobie tiule, falbany, kokardy i kwiatki) mam wrażenie, że kobiecość czy nawet dziewczęcość jest tutaj zdecydowanie nie na miejscu. A wyznawanie klasycznych kanonów piękna tym bardziej natychmiast trzeba sobie wybić z głowy. Z drugiej strony  styl na chłopaka też stanowczo odpada, bo jest zbyt dosłowny, a tu przecież o "szykowną niechlujność" chodzi.

I gdzie ja mam się w tym zagmatwanym labiryncie krakowskich kawiarni podziać? Pociąć szorty, namalować na nich amerykańską flagę, zrobić ombre hair, kupić buty New Balance'y, bluzkę z krzyżem i ćwiekami oraz geeki? Zdaje się, że zostaje mi ławka na Plantach.

(* sprostowanie - pisałam tutaj o środowisku licealnym :))
PS Na resztę komentarzy pod poprzednim postem odpowiem dziś wieczorem :)