Kindergarten stories

(Weronika Załazińska / ph. Maks Scholl / wearing second-hand blouse, second-hand dress, Zara bag, Promod shoes)

I made it. My baggage didn't excess the weight on the airport. It was one of the most (ok, I'm exaggerating a little) stressful experiences ever. So there I was, a couple of hours before my flight in my Roman appartment, sitting and trying to come up with some ideas how to magically squeez my stuff and pass the airport security. I decided to leave all the lotions and potions I almost used up and put my laptop, magazines and books in my hand luggage. I had never realized what a pro  I had been when it comes to packing until I saw my baggage weight on the airport scale. It was two kilos lighter. I have literally magic hands. The only thing that weighted a little bit more was my bag on my shoulder (that took my laptop, magazines, books, purse, documents, beauty bag, all the other electronics, notebook, pencils and one million things more) and it almost teared my arm off my shoulder, but you know what they say - what doesn't kill you makes you stronger.

Udało mi się. Nie przekroczyłam limitu wagowego mojej walizki. A pakowanie Rzym-Kraków było jeszcze bardziej stresujące w porównaniu do tego, które opisałam tu na blogu. Siedziałam więc w mieszkaniu oddając się najbardziej fascynującemu zajęciu w moim wydaniu, czyli patrzeniu się w ścianę i starałam się wymyślić jak upchnąć wszystkie moje rzeczy do jednej walizki i pomyślnie przejść przez kontrolę na lotnisku. Zdecydowałam się zostawić wszystkie mikstury kosmetyczne, które prawie zużyłam podczas mojego pobytu i zapakować laptopa, gazety i książki do torby podręcznej (po prostu torebki).  Do tej pory nie zdawałam sobie sprawy z tego, jakim mistrzem pakowania przyszło mi się urodzić. A uświadomiła mi to waga na lotnisku, pokazując ciężar walizki. Dwa kilo mniej. Mam doprawdy magiczne dłonie. Te dwa kilo nie mogły się jednak, ot tak, ulotnić. Przeszły one do mojej torebki na ramię, która mieściła laptopa, gazety, książki, portfel, dokumenty, kosmetyczkę, całą inną elektronikę, notes, przybory do pisania i milion innych bardzo potrzebnych rzeczy. Urwała mi prawię ramię, ale jak to mówią - co cię nie zabije (czasami jest się bardzo blisko), to cię wzmocni.

In Krakow the first thing I saw was...the sun. Duh, not again. After spending three weeks in the +Milion Degrees Land  I was hoping to see some clouds, storm, rain, whatever but the sun? Seriously? When it comes to my outfit here, as always I have nothing to say about it. I realized I write here about everything, literally everything but I just have no idea how I could comment on my clothes. What can I say? I wasn't even inspired by anything while choosing these clothes. I just liked them. Oh, I'm a bad bad fashion blogger.

W Krakowie powitało mnie...słońce. Nie, znowu. Po trzy-tygodniowym pobycie w krainie "+Milion Stopni Celsjusza", liczyłam po cichu na chmury, burzę albo chociaż deszcz. Ale słońce? Co do dzisiejszego stroju, jak zwykle mam niewiele do powiedzenia. Zdałam sobie sprawę, że piszę tu dosłownie o wszystkim, ale kiedy przychodzi do skomentowania moich "ubraniowych wyborów" nagle milknę. Bo co mogłabym tu powiedzieć? Nawet nie mogę nic nagryzmolić o inspiracjach, bo nic konkretnego mnie tu nie zainspirowało. Te ubrania po prostu mi się spodobały. Oj, kiepska ze mnie blogerka.