Tête-à-tête: my Grandma

Running this blog for a couple of years (the fourth birthday of RAR is coming on February!) I've been getting a lot of questions from you, guys. Questions about my height, my love life (which doesn't even exist), my likes, my dislikes. Some of them are nice and easy to answer, some of them...well, are definitely not. One of the questions that would always leave me a little bit confused was the one about my icon, the person I look up to. In the fashion and blogging industry the world icon seems to be very often confused with "the person whose outifits I'd put on my tumblr (if I had one)". I guess icon should go a little bit deeper, it should also describe a person whose behaviour and the way she or he lives every single day impresses you. I came to the conclusion that calling any actress or singer my icon turns out to be the dumbest thing I can spill out my mouth since I'll never know them. I'll never know what they'd do if they ran into a cat on the street and the cat decided to go with them (because it was sad and lonely). Would they kick this poor kitty or would they take it home? I'll never know.

W ciągu tych kilku lat blogowania (w lutym czwarte urodziny :), zadawaliście i wciąż zadajecie mi przeróżne pytania. Pytania o mój wzrost, o życie miłosne (które nie istnieje), o moje ulubione filmy/muzykę/...., o moje znienawidzone płatki śniadaniowe, o długość moich kości policzkowych(?). Pytań jest dużo, czasem łatwych i przyjemnych, a czasami wymagających trochę zastanowienia. Jednym z tych należących do drugiej kategorii było zapytanie o moją "ikonę". Ikona w modowym żargonie, ikona w moim rozumieniu czy ikona w rozumieniu takim, jakim myślę, że jest w rozumieniu innych? Bo obecnie ikonami stają się osoby, które na zdjęciu miały ładne buty albo nosiły ciekawą torebkę. Kiedy już miałam odpowiadać i podążać tym tokiem rozumowania, okazywało się, że mam ponad milion "ikon", a z dnia na dzień robi się ich coraz więcej. A to trochę, przyznacie, niepoważne. Ikona to chyba nie tylko osoba z dobrą umiejętnością dobierania ubrań czy z ciekawą ścieżką zawodową. To osoba, którą widzi się na co dzień, widzi się jej wybory, widzi się, jakim człowiekiem jest naprawdę. Żadna aktorka, dziennikarka czy piosenkarka moją "ikoną" nigdy nie będzie, bo nigdy nie będę wiedzieć, co ona zrobi, kiedy podczas spaceru zaplącze się jej wokół nogi kot Mruczek (powiedzmy) i coś tam sobie ubzdura i będzie wałęsał się za nią aż do domu. Czy kopnie biednego Mruczka i zamknie mu drzwi przed nosem czy wręcz przeciwnie - da mu mleko i ugości należycie? Tego nigdy się nie dowiem. 

So after a few years it's high time you met the second most important person (and the person I probably mentioned here milion times) on my blog. Somebody whose work you know and recognize if you pay a visit on my site from time to time. She's not my icon since I hate the word "icon" and I'll never use it to desribe anybody. So she's not an icon but she's definitely the person I admire and I aprecciate everything she's done in her life. Meet my Granmda.

Since I can remeber my Grandma has always been the master of multitasking, doing everything for everybody in the family and still managing to find some time to paint pictures or sew a dress for me. Yeah, these dresses...I'm sure you know most of them since they're so beautiful I always try to show them to you guys as soon as it is possible. They're definitely the most precious things in my wardrobe, perfectly fitted and done in a way I dreamt of. Thank you, Grandma. 

Po kilku latach chcę Wam pokazać osobę, którą znacie zapewne ze słyszenia. Osobę, która, jestem pewna, wzięłaby Mruczka do domu - moją Babcię. Nie jest ikoną, bo słowa "ikona" strasznie nie lubię i nigdy nikogo tak nie nazwę, ale zdecydowanie kimś, kogo podziwiam za to, co zrobił, co robi i jakim jest człowiekiem.

Od kiedy pamiętam, Babcia była mistrzynią w robieniu kilkudziesięciu rzeczy na raz: zajmowaniem się mną, potem Zuzią, prababcią, psem (:), innymi członkami rodziny, gotowaniem, prowadzeniem domu, malowaniem obrazów, szyciem sukienek. Tak, sukienki. Znacie je doskonale. To najcenniejsze ubrania w mojej szafie - idealnie skrojone, uszyte dokładnie tak, jak mi się zamarzyło. Dziękuję, Babciu.