PALMS RISE TO THE UNIVERSE

(ph. Maksymilian Scholl / wearing second-hand shirt, Yummy Bear jumper, second-hand shorts, Claire's bracelet)

Excuse me this pro hipster elevator flow but I swear, it wasnt done on purpose. It was just an effect of my local patriotism (I 'll tell you a out it in a second) and some sort of desperation because, honestly, Poland seems to be one of the worst countries for a fashion blogger. You have less than half a year to be super-frequent-interesting-posing-in-dresses-on-the-street blogger and then,when October comes it gets a little bit more difficult. The weather is unpredictable, temperatures not so high as you may wish for and yeah, if you're taugh skinned you'll have no problem with standing half-naked on snow but I'm not this good. So every October I have to face the overwhelming and extremely important problem - where I can shoot photos indoors. This time I chose elevator. But not an ordinary one.

Iście hipsterski windowy klimat nie był zabiegiem celowym, a raczej wynikiem połączenia mojego patriotyzmu lokalnego (o tym za chwilę)  i ciężkiej desperacji, bo co jak co, ale bycie Polką-blogerką do najłatwiejszych nie należy. Z reguły ma się mniej niż pół roku na bycie  często-wstawiającą-zdjęcia-super-inspirujacą-niesamowicie-pozującą-internautką, a gdy przychodzi październik sprawy zaczynają się komplikować. Lądowanie kosmitów łatwiej przewidzieć niż pogodę, temperatury odbiegają od tych, o jakich by się marzyło. Kto jest gruboskórny, ten łatwo poradzi sobie  z pozowaniem pół-nago na śniegu, ale ja zdecydowanie zaliczam się do grupy "tych słabszych". Miesiące jesienne i zimowe stoją więc pod znakiem: "Szukaj wnętrza" (i będziecie pewnie zaskoczeni, że nie o duchowy aspekt tu chodzi)

I live in a block of flats that's really far from being modern - dating back to the late seventies, I guess, it doesn't resemble any kind of New York skyscraper. I spent all my childhood passing the same old walls, the same chute. I got used to it. But one day I was just about to pass the elevator (I live on the first floor so I excercise my calves!) but I couldn't because there was no elevator. Instead of it there was a big hole and dirt and a suspiciously-looking man near this hole. Oh my God. Seventeen years of stagnation and then BUM! Guys, we got a new elevator.

 Całe życie mieszkam w bloku, który z nowojorskim wieżowcem ma wspólnego tyle, ile ma kolekcja Elliego Saaba z kolekcją Alexandra Wanga. Spędziłam cale dzieciństwo na przechodzeniu koło tych samych niezbyt zadbanych ścian, tego samego uroczego zsypu. Aż pewnego dnia, jak co dzień miałam minąć windę (mieszkam na pierwszym piętrze,wiec hardo ćwiczę łydki). Zrobić tego jednak nie mogłam, bo jej tam zwyczajnie nie było. Na miejscu starej poczciwej windy znajdowała się wielka dziura, dużo brudu i podejrzany pan obok owej dziury. Dobry Boże, 17  lat stagnacji i nagle wielkie  BUM ! Tak, mieliśmy dostać nową windę.

In some movies there's a certain scene - children are building a tree house, cowboys are waiting for the new pub to open, mayor comes to a village and says there's going to be a new farm, tavern and everybody's crying, cheering and holding their hands because they're so happy. We kinda looked similar, I mean in our hearts. You could see people's exciment written on their faces. Nobody really talked about it but we all, in elegiac silence, waited for the unknown. Because elevator is, you have to know, quite a big deal. You always have at least 30 seconds to talk to people, get to know the latest news, maybe meet the unexpected love of your life (in the movies you're always stucked in the elevator with the guy that looks as if he just came back from Gucci show but he surprisingly turns out to live just one floor under your appartment). So yeah, I always felt I was kinda frozen out of creating this neighbourhood bond (and meeting the love of my life process) since I live on this damn first floor. OK, I'm coming back to my main story. So after a few weeks we could all see the result. THE elevator was silver. It had sliding door. It was huge. And had a huge mirror inside. People were amazed. So was I.

Przypomina się kilka charakterystycznych scen z różnych filmów, od dzieci budujących domek na drzewie, przez cowboyów oblewających otwarcie nowego pubu, po scenę, w której do wioski przychodzi zarządca  i oznajmia wszystkim, że zostanie oddana do użytku nowa  farma, tawerna, zagroda dla koni (?) czy coś w tym rodzaju. I wtedy wszyscy się cieszą, skaczą, po ich policzkach spływają łzy szczęścia, obejmują się i ekscytują. Tak chyba mniej więcej wyglądała nasza reakcja, oczywiście wszystko to było utajone,bo ściskanie ręki ze wzruszeniem i rzucanie się z radością na pana montującego windę, byłoby drobną przesadą . Wszyscy więc, we wzniosłej ciszy, czekaliśmy na nieznane. Winda to wcale nie taka błaha sprawa, szczególnie w relacjach sąsiedzkich. Zawsze ma się przynajmniej 30 sekund na krótką pogawędkę, usłyszenie nowych plotek, spotkanie miłości swojego życia (w filmach główna bohaterka zawsze całkiem przypadkowo jedzie windą z nieznanym jej chłopakiem, który wygląda jakby dopiero co wrócił z pokazu Gucci, a okazuje się, że całkiem przypadkowo mieszka piętro niżej i jeszcze bardziej przypadkowo zostaje miłością jej życia). Ja czułam i czuję się nieco wykluczona z tworzenia tej specjalnej więzi z sąsiadami (na spotkanie miłości życia też nie mam co liczyć), bo windą zwyczajnie nie jeżdżę. Nową windą byłam jednak podekscytowana na równi z innymi. Minęło kilka tygodni i mogliśmy podziwiać rezultat zmagań podejrzanego pana. Winda była srebrna, miała przesuwane drzwi, była wielka, no i miała jeszcze większe lustro w środku. Ludzie byli zachwyceni. Ja również.

So here you see, it's the end of my story, I know it doesn't make much sense and I could probably have just written "I like my elevator, here are the photos' but you know I wouldn't be myself if I didn't ramble here about everything. Bye bye and I'm sending you big kisses from my elevator!

Dziwne to zakończenie historii, w sumie trochę bezsensowne, ale nie byłabym sobą, gdybym Was tym nie uraczyła. Życzę więc udanego weekendu i wysyłam pozdrowienia z mojej ekstra NOWEJ windy!

PS Konkurs Sony został rozstrzygnięty, zwyciężczynią jest Małgorzata Pawłowska - serdeczne gratulacje! :))